5.
U prethodnoj pjesmi dominira ono “mi”, o kojem je bilo govora, ali očito je da se ne odnosi na taj uopšteni kolektivitet, čiji je proizvod opšti, kolektivni duh. Uostalom, tom opštem, vladajućem kolektivu jeseni nisu tako bolno prokišnjavale, niti su ga zapljuskivale tuge, a ni on nije pokazivao interes za slijepog harmonikaša pred kafanama. “Bili smo sami” – stih je koji svjedoči o jednom drugom, vrlo uskom, usamljenom društvu, što nikako ne može pripadati vladajućoj opštosti. Jedan od bitnih elemenata osjećanja usamljenosti je i jasna opredijeljenost za riječi, za poeziju. Taj stav se nije mogao podijeliti s kolektivom, koji za to nije imao sluha, a ni interesa i više je ličio na provokaciju, na uznemiravanje javnog reda i bezbrižnog mira:
Zatvorio sam prozore
pred raspuklim vidikom,
u praznoj, tamnoj sobi sam sam ostao
sa jednim ludim stihom.
Pustio sam oči i ruke
i sebe cijelog u tamu,
pa ja i ovaj ludi stih
po svu noć dižemo galamu.
(Noćne galamdžije, 15. 11. 1957)
______________________________________
A ako vas zanimaju i neki novi stihovi objavljeni u slovenačkom časopisu Locutio, preporučujemo vam link:
http://www.locutio.si/avtorji.php?ID=771&clanek=1263
______________________________________
Nema komentara:
Objavi komentar